Grote kans dat je Paulien en haar hond Noot wel eens voorbij ziet flitsen in Arnhem-Noord. De twee lopen samen zo’n drie keer per week hard en vooral Noot is een opvallende verschijning. Als kruising tussen een stabij en Australische herder heeft hij een uniek uiterlijk en verovert ‘ie een hoop harten van voorbijgangers. Een zwaai of een lach in hun richting is dan ook geen uitzondering tijdens een rondje hardlopen.

Met Open Huis nemen we een kijkje achter de voordeur bij bewoners van de wijk Velperweg en omgeving! Ontdek verhalen van bewoners en laat je inspireren door hun dagelijks leven, favoriete plekken en wat wonen in deze groeiende wijk voor hen betekent. Zo leer je een kleurrijke mengelMOES aan buurtbewoners kennen.

Terug naar de rust

Ook vandaag tref ik Paulien in hardloopkleren aan bij het ontbijt. Het is 9.00 uur ’s ochtends en Noot staart haar verwachtingsvol aan. ‘Noot houdt ontzettend van rennen’, lacht ze. ‘Als het aan hem ligt, rennen we iedere ochtend meer dan tien kilometer.’ Ik vraag Paulien welke route vandaag op het programma staat. ‘We gaan eigenlijk altijd ergens anders naartoe. Vaak rennen we door allerlei bossen en parken. Ik vind het fijn om te eindigen in Park Sacré Coeur.’ Dat is echt ‘een oase van rust’ volgens Paulien. Ze komt er dan ook graag om even te ontsnappen aan de drukte van de stad. ‘Een groot gedeelte van mijn jeugd bracht ik door in Lathum’, vertelt ze. ‘Dat is echt wonen op het platteland. Inmiddels woon ik al sinds mijn 17e in de stad [Groningen, Tilburg, Amsterdam en Arnhem, red.) en vind ik dat ook heerlijk. Maar af en toe even terug naar de rust, is wel erg fijn. Vooral in de vroege ochtendzon.’

Park Sacré Coeur grenst aan verzorgingstehuis Regina Pacis. De plek kent een roerige geschiedenis en heeft in de afgelopen 150 jaar de nodige bestemmingen gehad. Van planten- en vogeltuin tot sanatorium en van meisjespensionaat tot opleidingsschool voor de rijkspolitie. Ondanks al die wisselingen zijn veel oude bomen én de slingerende paden rondom de vijver behouden gebleven.

Dol op dieren

Rust en een groene omgeving is niet het enige dat Paulien van huis uit heeft meegekregen. Ook ‘water, wind, poeplucht, muggen én dieren’, geven naar eigen zeggen een goede omschrijving van het leven in Lathum. Vooral dieren hebben een bijzondere plek in haar hart. ‘Ik ben dol op dieren. Vroeger hadden wij geiten, kippen, poezen, honden. Het liefst zou ik alle dieren in nood – trouwens, ook als ze niet in nood zitten – een fijn thuis geven. Het is echt een droom om meer ruimte te hebben. Vrij wonen, maar dan wel in de stad. Zoals de twee boerderijen in park Klarenbeek. Als dat ooit eens lukt…’

Verbinding en een steentje bijdragen

Net als Paulien en Noot weten veel honden en hun baasjes park Sacré Coeur te vinden. Zo kwamen de twee een tijdje geleden Joep en zijn baasje tegen, een vrouw op leeftijd. ‘Ik zag dat ze Joep wilde vastmaken aan de riem, maar door haar leeftijd lukte dat niet goed meer. Nadat ik haar had geholpen, vertelde ze dat ze sinds kort in het verzorgingstehuis woont. Omdat ze zelf niet goed meer kan lopen en Joep een hele enthousiaste hond is, stelde ik voor om even mee te lopen naar huis. Soms kom ik haar weer tegen in het park en dan maken we even een praatje. We zijn verbonden door onze honden.’ En niet alleen in deze wijk, overal zorgt een hond voor verbinding, vind Paulien. ‘Noot is bijvoorbeeld geboren in Klarendal en veel van zijn broertjes en zusjes wonen nog in de stad. Hoe leuk is het dat we nu ook regelmatig zijn familie tegenkomen?’

Sinds twee jaar woont Paulien met haar vriend Sander – en Noot natuurlijk – aan de Plattenburgerweg in Plattenburg. Een straat waar ze zich gelijk thuis voelde. ‘Waarschijnlijk vanwege de mooie jaren ’30 woningen en de klinkerstraat. Iedereen is ontzettend vriendelijk, er is veel sociale controle, mensen begroeten elkaar, er staan prachtige bomen in de wijk en het wordt steeds groener. Vooral van dat laatste word ik echt heel blij. Tegen alle nieuwe bewoners in de wijk zou ik dan ook willen zeggen: houd je tuin of de omgeving om je huis heen zo groen mogelijk. Dat geeft de wijk zo’n andere uitstraling!’

Ik leg Paulien uit dat ze een vraag mag meegeven aan de volgende buurtbewoner. Aangezien zij de eerste in de reeks van Open Huis is, krijgt ze er een van MOES: ‘Maakt een ontmoetplek in de wijk verbinding makkelijker?’ Daar hoeft ze niet lang over na te denken. ‘Zeker! Net als dat een hond verbindt, doet een ontmoetplek dat ook. Het verkleint de kloof tussen mensen. Ik kan me soms erg druk maken over de verdeeldheid binnen onze samenleving. Door betrokken te zijn, spreek je eens andere mensen en hoor je nieuwe verhalen. Vraag gewoon eens aan je buurman hoe het gaat. Ik vind dat we daar allemaal verantwoordelijk voor zijn en ons steentje moeten bijdragen.’

En dan is nu de beurt aan jou, Paulien. Waar ben jij nieuwsgierig naar bij de volgende buurtbewoner?

‘Vind je dat iedereen in een wijk bij moet dragen aan een gevoel van verbondenheid?’

Dit interview is geschreven door Rianne Romijn, tekstschrijver uit Arnhem. De portretten zijn gemaakt door fotograaf én Plattenburger Maarten Verbaarschot.